مدح و مرثیۀ امام حسن مجتبی علیه‌السلام
تویی ضریحِ کرامت؛ تمام خلق، دخیل‌اند اگر کریم تویی؛ حاتمانِ دَهر، بخـیل‌اند غـباری از قـطراتِ تـیـمُّـمِ تو طهـارت بُحور، پیشِ نَـمِ مسحِ پـایت آبِ قـلیل‌اند هزار مَن غزل آن‌سو در آسمانِ ترازو مناقبِ تو در این‌سو بدون وزن، ثقیل‌اند به کاسۀ مَلَکِ رزق، ریخـتـند کمت را مجاورانِ گدایت به خرجِ خلق، کفیل‌اند ملـقـبی به مُـعـِزُّالـْـبَشر؛ مُـذِلّ شـیاطین همیـشه سنگْ‌عیاران کـنار قـله ذلیل‌اند میان آن هـمه سـردارهای جـنگ‌نـدیـده سپاهیان سکوتِ تو جنگجوی اصیل‌اند نداده‌اند رضایت؛ به حرمتت به نمکدان چه سنگ‌ها که به آئینه‌‌ات همیشه گُسیل‌اند شراره‌های دری که تمام عمر، تو را سوخت قضای آتشِ نمـرودها به جانِ خـلـیل‌اند گواهِ غربت صدّیقه پیـرْموی سرت شد قـصیـده‌های سـپـیدِ تو آیـه‌های دلـیل‌اند نمی‌رسد به کـفِ پـای مقـتلت قد شعرم قلم خمیده؛ رطب‌های روضه‌ات به نخیل‌اند |